द स्पिरिच्युअ‍ॅलिस्ट

मार्गदर्शक आत्मा
मंगळवार- २४ फेब्रुवारी, १८५७

स्वप्नरंजन संपतच नव्हते. माझे धुक्यात नाहीसे होणे. माझा शांतपणा कधी संपूच नये असे वाटत होते. शांतताभंग झाला. आतमध्ये आवाज येऊ लागला. ‘यापूर्वी माझी जाणीव झाली नाही काय? आता मात्र मी आले की मला येऊ दे.’

‘‘आत्म्या, तू आला आहेस काय?’’
 

आतमध्ये उचंबळून आल्यासारखे, घशात काहीतरी अडकले आहे असे वाटले. समाधानाने दिलेले उत्तर ‘होय.’
डोरोथीने अधीरपणे विचारले, ‘‘जॉनी आहे का एव्हरेट?’’

आत्मा क्रोधित झाला. माझ्या शरीरावर पडलेल्या दाबामुळे मला क्रोध जाणवला. माझ्या शरीरातल्या सगळ्या जाणिवा तिला माहीत करून घ्यायच्या असाव्यात. एका बाजूने जॉर्डन माझ्या मांडीवर दाब देत होता. बोटाने मला कुरवाळत होता. ‘`ते काही माझं काम नाही. अशा क्षुल्लक बाबींची कशाला दखल घ्यायची?'’ डोरोथी संतापाने उद्गारली, ‘‘हे क्षुल्लक काय?’’ मी हवेत तरंगत आहे असे वाटले. माझ्याबाहेर पडून मी माझ्याकडे बघते आहे, असे वाटले. मायकेलने डोरोथीला शांत राहण्याची खूण केली. 

तिला शांत करून तो म्हणाला, ‘‘आम्हाला जॉनी िंकवा एव्हरेटशी बोलायचं आहे. त्यांना आण, मग तुझं म्हणणं ऐवूâ.’’ मला तिच्या क्रोधाची जाणीव झाली. माझ्या हाडांवर कुणीतरी प्रहार करत आहे असे वाटले. माझ्या मनातले तिला कसे समजले? मायकेलने केलेली लगट, घेतलेले चुंबन, तिचा राग व तीव्र इच्छा जाणवत होती, पण तिने शेवटी ऐकले. थोडे मागे सरवूâन तिने जागा करून दिली. त्याच्या अंगात फार ताकद नव्हती, पण शांत झाल्यावर त्याने साद घातली, ‘‘ममा.’’

डोरोथीचा चेहरा पांढरट झाला होता. आवंढा गिळत ती म्हणाली, ‘‘एव्हरेट?’’ ‘‘आम्ही आलोय, ममी. जॉनी आणि मी. तो सांगतोय की तो राखी रंगाचा स्कार्पâ आठव. जरा बघ तो कुठाय?’’ ‘‘कोणता स्कार्पâ?’’
‘‘आठवतंय का? तो म्हणतोय शोधून काढ.’’ ‘‘अरे पण.’’ ‘‘अगं काहीतरी आहे तिथं. तो सांगत नाही मला.’’
‘‘ठीक आहे, मी आणते.’’ ‘‘ममा, विसरू नको बरं का.’’ ‘‘नाही रे बाबा, नाही.’’ ‘‘आम्हाला तुझी काळजी वाटते.’’ ‘‘तुम्ही दोघेही बरे आहात ना?’’ 

त्या लहान मुलांची ताकद कमी पडत चालली. माझ्यावरचा त्यांचा अंमल कमी होत चालला. तो झगडत होता. ‘‘आता जायला पाहिजे. मी सुखात आहे. किती छान आहे सगळं...’’

मी पाहिले माझे डाके पुढे झुकले होते. श्वास थांबला होता. कुणालाच या सर्व प्रकाराचे महत्त्व वाटत नसावे. मायकेल संतापला होता. आता माझ्यावर त्या स्त्रीच्या आत्म्याने ताबा मिळवला. माझ्या मानेला झटका
बसला. श्वास जोराने चालू झाला.

‘‘तुझ्या मुलाला आणलं होतं, झालं का समाधान?’’ आवाजात कमालीचा क्रोध होता आणि काहीतरी विकृत समाधान. डडले कातावून ओरडला, ‘‘तू आहेस तरी कोण?’’ विकट हास्य माझ्या छातीत धडकलं, ‘‘माझं काय काम आहे माहीत आहे काय?’’

‘‘काय आहे काम?’’ मायकेलची पृच्छा.

‘‘तुला पुन्हा भेटायचंय!’’ तिने मला मायकेलकडे झुकविले. आवाजात रंगेलपणा आणि क्रोध दोन्ही होते.

‘समजून घे.' त्याला हे अपेक्षित नव्हतं. `आठव जरा तो कशी सुरुवात करतो ते. तो कसा घाबरतोय. त्याला माहीत आहे, त्यानं माझं काय केलंय ते. तुझ्या दुबळेपणाचा त्याने फायदा उठविला. पूर्वी असंच त्याने माझ्याशी केलंय.’ 

‘‘जॉर्डनला भेटायला?’’ विल्सन मॉलने विचारले, ‘‘पण का?’’ ‘‘तुला काय करायचंय त्याच्याशी?’’

‘‘तू इथे का आली आहेस?’’ डडलेने परत विचारले. आवाजात जरब होती,
 

‘‘तू आहेस तरी कोण?’’
 

मायकेल म्हणाला, ‘‘चूप बस.’’