द सिम्पल ट्रूथ

मायकेलच्या अपार्टमेन्टजवळ पोहोचताच कोपNयावरच्या पार्विंâगजवळ सारानं गाडी थांबवली. ‘‘डिकी उघडतो.'’ उतरताना फिस्क म्हणाला. नंतर डिकीतून तो काहीतरी शोधत असल्यागत वस्तू वर-खाली होण्याचा आवाज तिनं ऐकला. 

त्यानंतर तो खिडकीशी आला, तशी ती क्षणभर एकदम दचकली. मग तिनं खिडकीची काच खाली घेतली.

‘‘गाडीची दारं बंद करून घे, इंजीन चालू ठेव आणि आपले डोळे उघडे ठेव. ठीक आहे?’’ तो म्हणाला.

तिनं मान डोलावली. त्याच्या एका हातात टॉर्च आणि दुसNया हातात टायर बदलण्याचा लोखंडी दांडा घट्ट धरलेला होता.

‘‘तू अस्वस्थ झालीस विंâवा तुला भीती वगैरे वाटायला लागली, तर तू सरळ पळ काढ. मी पुरेसा ताकदवान आहे. मी रिचमंडला कसाही पोहोचेन.’’ 

तिनं मान हलवली आणि हट्टीपणानं म्हणाली, ‘‘मी इथंच असेन.’’ 

तिनं त्याला कोपNयावर वळताना पाहिलं, तसा एक विचार तिच्या मनात आला. ती एक मिनिटभर थांबली. त्याला बिल्डिंगमध्ये शिरायला अवधी द्यावा या विचारानं. त्यानंतर ती त्या कोपNयावरून गाडी घेऊन

निघाली. मायकेलच्या बिल्डिंगच्या रस्त्यावर आली आणि त्याच्या रो-हाउससमोरच तिनं गाडी पार्वâ केली. आपला सेल फोन काढून हातात तयार ठेवला. 

जर तिला चुवूâन जरी काही संशयास्पद वाटलं असतं, तरी ती लगेच अपार्टमेन्टवर फोन लावून फिस्कला सूचना देऊ शकणार होती.

आणीबाणीच्या परिस्थितीसाठी तयारी, पण त्याचा उपयोग करण्याची वेळ येऊ नये अशी आशा बाळगून.

फिस्कनं आत प्रवेश केला आणि दार बंद केलं. फ्लॅश लाइट लावला आणि आजूबाजूला पाहिलं. त्या जागेची कुणी तपासणी केलेली नव्हती, हे उघड दिसत होतं कारण तशा कोणत्याही खुणा दिसत नव्हत्या.

त्यानं हॉलच्या लगत असलेल्या छोट्या किचनमध्ये प्रवेश केला. हॉलमध्येच छातीइतक्या उंचीचा बार बनवून त्याला लागून स्वयंपाक घराचं दार बसवून ते किचन वेगळं करण्यात आलं होतं. म्हणजे तसे ते हॉलचेच दोन भाग होते. पातळ प्लास्टिकच्या पिशव्या तो शोधत होता आणि त्याला त्या किचनच्या एका ड्रॉवरमध्ये

मिळाल्या. हाताचे ठसे उमटू नयेत म्हणून हाताभोवती गुंडाळण्यासाठी त्याला त्या पिशव्या हव्या होत्या. किचनमध्ये एक छोटं कपाट होतं, पण त्यानं त्याचं दार उघडून पाहिलं नाही. त्यात स्वयंपाकाला लागणाNया सर्व वस्तू, तयार भाज्यांचे दाणे, वाटाणे वगैरेंचे डबे, अशा गोष्टी रांगेनं नीट लावून ठेवणाNयामध्ये त्याचा

भाऊ बसत नव्हता. तेव्हा ते कपाट रिकामं असणार हे त्याला माहीत होतं.

तो लिव्हिंग रूममध्ये परतला. त्यानं शर्ट-कोट ठेवण्याचं कपाट शोधलं, सर्व कोटाचे खिसेही तपासले; पण त्यात काहीही नव्हतं. अपार्टमेन्टच्या मागच्या भागात असलेल्या बेडरूमकडे त्याने त्याचा मोर्चा वळवला. जमिनीला बसवलेल्या कार्पेटला भेगा पडलेल्या होत्या. त्यामुळे प्रत्येक पावलानिशी कुरकुर आवाज होत

होता. त्यानं बेडरूमचं दार उघडलं अन् आत पाहिलं. अंथरुणावर चादर वगैरे घातलेली नव्हती. कपडे इकडेतिकडे पडले होते. त्यानं त्या कपड्यांचेपण खिसे तपासले. काही नाही. कोपNयात एक छोटं टेबल होतं, ते त्यानं तपासलं, पण तिथंही काही खास नव्हतं. टेबलामागे दडलेली आणि भिंतीवर प्लग केलेली एक वायर त्यानं पाहिली. तिचं दुसरं टोक त्यानं धरलं आणि त्यानं डोळे बारीक केले. त्याच्या कपाळाला आठ्या पडल्या. टेबलाच्या पलीकडे स्टुलावर अपेक्षित असं त्याला दिसलं नाही. लॅपटॉप कॉम्प्युटर. ती वायर त्याला जोडलेली असली पाहिजे होती. `वायर दिसते आहे, पण लॅपटॉप कसा नाही?' त्या टेबलाच्या आसपास ब्रीफकेसही दिसत नव्हती. फिस्कनंच माइकला ती ब्रीफकेस त्याच्या ग्रॅज्युएशननंतर घेऊन दिली होती. `ब्रीफकेस आणि लॅपटॉपबद्दल साराला विचारायला हवं.' त्यानं मनात नोंद केली.

बेडरूमनंतर हॉलमधून तो पुन्हा किचनकडे वळला. तो अचानक थांबला.

कानोसा घेत. असं करतानाच त्यानं हातातला लोखंडी दांडा घट्ट धरला आणि झटकन किचनचं दार उघडलं तसा टॉर्चचा प्रकाश छोट्या जागेत पसरला. दबून बसलेला माणूस ताडकन त्याच्या दिशेनं उसळला आणि त्याच्या खांद्याची धडक फिस्कच्या पोटात बसली. फिस्क मोठ्यानं ओरडला, धडपडला. त्याचा टॉर्च कुठेतरी घरंगळत गेला. तरीही धडपडत उठत त्यानं आपल्या हाताने लोखंडी दांडा त्या पळणाNया माणसाच्या मानेवर मारण्यात यश मिळवलं. वेदनेनं तो विंâचाळला, पण फिस्कच्या अपेक्षेपेक्षा लवकर सावरला. त्यानं फिस्कला

उचलून बारवरून पेâकलं. फिस्क जोरात आदळला. त्याचा खांदा लुळा पडल्यासारखा झाला. तरीही बाजूच्या कुशीवर वळून त्यानं त्या माणसाच्या दिशेनं खालूनच लाथा झाडल्या. हातात असलेला लोखंडी दांडा पडल्या पडल्याच त्यानं फिरवला, पण काळोखामुळे त्याचा नेम बसलाच नाही आणि तो जमिनीवरच आदळला. तेवढ्यात फिस्कच्या जबड्यावर हाताच्या मुठीचा एक जोरदार फटका बसला तसा फिस्क जमिनीवर धाडकन आपटला.

तो माणूस आता दाराकडे पळत होता. फिस्कनं धडपडत उठून दाराकडे जाण्याचा त्याचा प्रयत्न त्याच्या खांद्याला धरून फोल ठरवण्याचा प्रयत्न केला. तो माणूस निसटला. पायNया उतरताना त्याच्या पायांचा आवाज येत होता. तो त्याच्या मागे लागला, पण तेवढ्यात त्यानं बिल्डिंगचं दार उघडल्याचा आवाज ऐकला.

दहा सेवंâदांनंतर फिस्क ते दार उघडून रस्त्यावर आला होता. त्यानं इकडेतिकडे पाहिलं, त्याच वेळेस गाडीच्या हॉर्नचा आवाज झाला. त्यानं तिकडे पाहिलं. सारानं गाडीच्या खिडकीची काच खाली घेतली आणि हात बाहेर काढून उजव्या दिशेकडे दाखवला. एखाद्या स्पर्धेत धावावं तितक्या जोरात तो त्या दिशेकडे भर पावसातून धावला आणि कोपNयावर वळला. सारानं गाडीचा गिअर टाकला, पण दोन गाड्या जाईपर्यंत तिला थांबावं लागलं. त्यानंतर तिनं तो धावला त्या दिशेकडे गाडी घेतली. कोपNयावर वळल्यानंतर ती तशीच पुढे गेली, पण

तिला काही तो दिसला नाही. गाडी वळवून उलट्या दिशेनं ती पुढे गेली, तरी तो दिसला नाही. तो नेमक्या कोणत्या दिशेनं गेला होता, हे तिला समजेना. तिथले तिन्ही-चारही रस्ते तिनं तपासले; पण त्याचा पत्ता नव्हता, तशी ती घाबरली.

एवढ्यात तिला तो दिसला तसा तिनं सुटकेचा निश्वास सोडला. तो रस्त्याच्या मधोमध हवा ओढून घेत उभा होता.